Selah Sue volgt eindelijk écht haar hart. Een klassiek verhaal over artistieke vrijheid in een commerciële muziekindustrie. Maar eigenlijk vooral over voldoening vinden in je werk. Een inspirerend voorbeeld dat mensen eraan herinnert hun professionele dromen na te jagen, ook als dat moeilijk lijkt.
"Op een bepaald moment moest ik, op advies van mijn feministische vriendinnen, echt tegen mijn platenbaas zeggen: suck my balls!"
Hoe bevalt de nieuwe muzikale wereld? Je hebt onlangs een hele nieuwe band om je heen verzameld.
“Amai, dat is wat hè. Hoe we elkaar opzwepen is ongelofelijk, we zijn vuur samen. We brengen elkaar echt naar een hoger niveau.”
Een bewuste keuze?
“Als ik heel eerlijk ben was het eigenlijk de keuze van mijn partner (Joachim Saerens), hij is de toetsenist in mijn band. Ik ben echt iemand die in veiligheid wil blijven en niet uit de comfortzone wil treden. We waren een hele goede band samen, maar Joachim zei: ‘Kom, het is tijd voor iets anders: nieuwe plaat, nieuwe vibe, we hebben nu kinderen en we zijn lang weggeweest.’ Ik was eerst niet zo enthousiast vanwege het onbekende, maar nu ben ik gewoon omvergeblazen. Ik ben zo blij dat mijn partner me gepusht heeft.”
Was het lastig om na zo’n lange tijd uit elkaar te gaan of ging het heel natuurlijk?
“Het ging niet echt natuurlijk, want zij wilden ook gewoon op de boot blijven en dat was heel fijn. Ik heb het wel heel juist afgehandeld, want ik vind het belangrijk om iedereen met het volste respect te behandelen. We hebben een mooie rit gereden samen. Iedereen vindt dat, maar wat ik nu voel is wel anders.”
De track Hurray kwam al uit als single in 2021 en staat ook op Persona. Ze speelt het in verschillende uitvoeringen met haar nieuwe band.
Ging je onbewust ook niet op zoek naar meer uitdaging en minder routine?
“Dat ook wel inderdaad. En als je elkaar al zolang kent, dan heb je niet meer het gevoel dat je iets moet bewijzen naar elkaar of dat je iets moet tonen. Wij hebben nu echt een vibe waarbij we willen laten zien wat we kunnen. Judith, één van mijn backing zangeressen, zei: ‘Het is gewoon sterrenstof op het podium!’”
Er zit meer jazz in!?
“Absoluut, het is meer jazzy. We maken er nu echt een punt van om elke uitvoering net iets anders te doen en dat is moeilijker als je echt met een popband bent, die raken in paniek als je elke keer iets anders wil proberen. En ik heb ook veel meer zelfvertrouwen gekregen de afgelopen jaren. Ik durf nu te zeggen: jullie moeten mij nu uitdagen! En ze doen het dan ook.”
Het jazzy Free Fall kwam tevens in 2021 als single uit en verscheen als bonustrack op Persona.
Dat brengt je vast meer energie en spanning bij het optreden?
“Ja, maar ook omdat ik nu moeder ben en alles weer nieuw is na zo lang stil te hebben gelegen. De zon begint te schijnen. Alle factoren zijn aanwezig om er gewoon keiveel zin in te hebben.”
Je bent er inderdaad echt wel even uit geweest. Dat was ook bewust denk ik?
“Heel bewust. En vreemd genoeg heb ik het ook niet echt gemist, maar geniet ik er zo hard van nu het er weer is.”
Hoe gaat het met de kids?
“Keigoed. Mijn kinderen zijn super gelukkig. Die leven echt in het moment. Daarover gaat ook het laatste nummer op de plaat, Full of Life. Ik hoop echt dat ze zo lang mogelijk in die gelukkige staat van zijn blijven. Maar dat is een kwestie van tijd, want ‘life will get to them’. Ze zijn nu vijf en drie en het leven is fantastisch.”
Full of Life gaat over de moeder in jou en de zorgen over de toekomst van je kinderen?
“Ja, klopt. Ik weet hoe heftig het kan worden. Mijn puberteit was hels. Ik heb ook schrik voor de genen, want depressie zit echt in mijn genen en in de familie. Plus alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt: klimaatverandering, oorlog, corona…sorry dat jullie geboren zijn [lacht].”
Waarom heeft Full of Life het niet gehaald op de Bedroom EP? De track komt wel uit die tijd en gaat ook over het moederschap.
“Omdat ik die track zo sterk vond dat ik ‘m op een compleet album wilde zetten. Ik ben echt trots op dat nummer. Twee jaar geleden heb ik Bedroom geschreven, net na de geboorte van mijn kinderen toen ik op een roze wolk zat. Ik was enkel de moeder op dat moment dus die hele EP ging over het moederschap. Ik wilde geen volledige plaat over het moeder zijn maken, maar die was ik op dat moment wel alleen maar. Ik gaf borstvoeding, zag er uit als een slons en leefde volledig voor hen. Het duurde lang voordat ik echt het gevoel had dat ik niet alleen de moeder was, maar ook een geliefde, de melancholicus en al die anderen ‘ikken’. Toen pas kon ik een eclectische plaat schrijven.“
Het duurde lang voordat ik echt het gevoel had dat ik niet alleen de moeder was, maar ook geliefde, melancholicus en al die anderen ‘ikken’. Toen pas kon ik een eclectische plaat schrijven.
Hoe gaat het verder met jou zelf op dit moment? Je volgt al een tijdje de ‘voice dialogue’ methode in je therapie. Hoe kwam je daar bij?
“Met mij gaat het echt goed. Voice dialogue komt van mijn therapeute. Ik ga al vanaf mijn veertiende en we zijn echt gewend samen veel dingen uit te proberen om dat evenwicht te vinden. Steeds zoeken en opnieuw proberen. Vier jaar geleden kwam mijn therapeute aanzetten met voice dialogue omdat ik altijd tegen haar zeg dat ik niet goed genoeg ben: ‘Ik wil geen nieuwe plaat gaan maken, mensen gaan dat slecht vinden. Ik heb eigenlijk geen talent.’ Zo zat ik heel vaak met haar en op een gegeven moment zei ze: ‘Misschien moeten we voice dialogue eens proberen zodat je echt eens beseft dat dit niet waar is en dat het maar een deel van jou is dat het tegen je zegt. Ook om je ergens te brengen, want de innerlijke criticus is niet alleen maar negatief. Maar om echt te zien dat je die los kunt maken van al die negatieve vibes over jezelf.’ Daar is het mee begonnen. Zo heb ik eigenlijk een heel resume aan karakters ontdekt.”
Dus eigenlijk gewoon een suggestie van je therapeute?
“Ja [lacht], mijn leven is één en al suggestie. Ook het gebruik van pillen, toevallig ben ik nu gestopt met antidepressiva. Ik voelde dat ik mij niet goed kon inleven in de karakters uit de voice dialogue, ik werd tegengehouden. Ik slik ze al veertien jaar dus dat was niet nieuw voor me, maar ik was het echt even beu om niet diep te kunnen gaan.”
Vier jaar geleden kwam mijn therapeute aanzetten met voice dialogue, omdat ik altijd tegen haar zeg dat ik niet goed genoeg ben: ‘Ik wil geen nieuwe plaat gaan maken, mensen gaan dat slecht vinden. Ik heb eigenlijk geen talent.’ Zo zat ik heel vaak met haar.
Hoe lang ben je nu gestopt met de antidepressiva?
“Zes maanden en het is de eerste keer dat het mij gelukt is om echt te stoppen, na vier keer proberen. Ik heb wel alternatieven [lacht]. Ik wil wel het volledige plaatje geven, want ik weet als mensen mij vragen in interviews ‘hoe voel je je?’ dat ik dan ‘heel goed’ ga zeggen. Omdat ik gestopt ben met de medicatie denken mensen: allright! Ze is gestopt met antidepressiva en ze voelt zich er goed bij. Dat ga ik ook proberen. Nee, er is een hele reeks aan alternatieven die ik nodig heb. Ik neem psychedelica: een kleine dosis psilocybine houdende truffels. Ik heb ook eens een macro-dosis genomen en ik heb het idee dat dit bij mij tot neurogenese (de aanmaak van nieuwe zenuwcellen) heeft geleid, waardoor ik dingen echt anders kan bekijken. Daarnaast mediteer ik en ben ik ouder geworden. Bovendien heb ik nu twee kleine kinderen. Alles bij elkaar denk ik dat ik me daardoor nu voel hoe ik me voel en dat is heel goed.”
Over Pills gesproken. Een dansbare (disco)track met lyrics die tegelijkertijd veel indruk maken. Is dat contrast de kracht van het nummer?
“Dankjewel. Mensen die Pills horen denken misschien: allright XTC, feest! En in tweede instantie beseffen ze dat het eigenlijk over dikke downers gaat, namelijk antidepressiva. Ik vind dat contrast wel heel sterk. Op de plaat heb ik vaak dat de lyrics de productie dienen. Hier ging ik echt voor dat grote contrast: ‘it snaps the attention’.”
De officiële videoclip / studio versie van Pills:
En de live versie…
We hadden het al even over voice dialogue, eigenlijk de basis die aan Persona staat. Op Try to Make Friends, de sleutelsong van het album, wordt dat ook expliciet benoemd. Elke track staat symbool voor een karakter uit je persoonlijkheid en samen zitten ze, met jou aan het stuur, in dezelfde bus?
“Dat vind ik de beste metafoor om te beschrijven wat voice dialogue is. Ik, de ‘aware ego’, zit aan het stuur in de bus en alle andere karakters reizen mee. De primaire karakters proberen mij geregeld van het stuur te duwen. Dat zijn bijvoorbeeld de criticus, de pleaser (al staat die niet op de plaat) en de melancholicus. Zo zijn er ook een paar die ik altijd wil verstoten, bijvoorbeeld de zelfverzekerde ik. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik heb me altijd tegengehouden gevoeld om die aan het woord te laten. Ik wilde niet arrogant overkomen of ik had het gevoel dat ik het niet waard was. De criticus in mij zei dan gelijk: ‘Yo, ga eens terug in de koffer zitten. Jij mag niet praten, want jij bent arrogant!’ Nu durf ik die ook gewoon aan het woord te laten. De ‘aware ego’ mag bepalen wie er aan het woord is in plaats van dat ze me gewoon overnemen, zoals vroeger die innerlijke criticus altijd deed.”
De primaire karakters proberen mij geregeld van het stuur te duwen. Dat zijn bijvoorbeeld de criticus, de pleaser (al staat die niet op de plaat) en de melancholicus.
Maar wel luisteren naar al die karakters?
“Maar wel luisteren. Dat is heel belangrijk. Luisteren zonder oordeel en aanvaarden dat ze er zijn. Ook de positieve kant ervan zien. Die innerlijke criticus pusht mij bijvoorbeeld ook om te sporten en niet op mijn lazy ass te zitten.”
Het botsen tussen die karakters… Is dat soms ook het botsen tussen Sanne en Selah Sue? Zoals op Hurray (criticus vs. aandachtzoeker)?
“Nee, die twee zijn altijd hetzelfde geweest. Je hebt artiesten zoals Stromae die met fictieve karakters werken en dan denk ik: what the f*ck, het is al zó moeilijk om jezelf te vinden, laat staan dat ik fictieve personages ga nadoen. ‘Not my piece of shit’, ik moet echt gewoon vanuit mijzelf praten.”
Een andere opvallende track is Wanted You to Know. Is dat een beetje de middelvinger naar de muziekindustrie?
“Ja, dat is wel waar.”
Ik had al mijn nummers geschreven en toen kwam er zo’n super lauwe reactie van het label: het moeten meer hits zijn, meer dit en dat. Dat gaf mij zo’n slecht gevoel dat ik maandenlang niks meer schreef.
De officiële videoclip / studio versie van Wanted You To Know ft. Damso:
En de live versie…
En misschien ook naar alle producers van je tweede plaat Reason en het proces daaromheen?
“Dat was een mega moeilijke tijd, maar ook nu was niet makkelijk. Ik had al mijn nummers geschreven en toen kwam er zo’n super lauwe reactie van het label: ‘het moeten meer hits zijn, meer dit en dat’. Dat gaf mij zo’n slecht gevoel dat ik maandenlang niks meer schreef, omdat ik dacht van: wat ben ik hier aan het doen? Ik ben keitrots op wat ik aan het schrijven ben en ik krijg dit terug aan lauwe meningen en commentaar? Op een bepaald moment moest ik, op advies van mijn feministische vriendinnen, echt tegen mijn platenbaas zeggen: ‘suck my balls!’ [lacht]. Zo van: eindelijk ga ik gewoon eens doen wat ik wil doen. Dat heeft mij meer in dat onafhankelijke karakter geduwd. Sinds het schrijven van die track heb ik ook meer zelfvertrouwen om mijn eigen ding te doen. Maar eerlijk is eerlijk: ik ben af en toe ook de pleaser. Ik sta er soms echt wel voor open als het label voorstelt om bijvoorbeeld meer uptempo te gaan. Ik ben dus niet volledig tegen het feit dat zij hun mening geven, want dat pusht mij ook op een bepaalde manier.”
Maar eerlijk is eerlijk: ik sta er soms echt wel voor open als het label voorstelt om bijvoorbeeld meer uptempo te gaan, want dat pusht mij ook op een bepaalde manier.
Waren er specifieke dingen die je, met Reason in het achterhoofd, nu anders hebt gedaan? Bijvoorbeeld het gebruiken van je thuisstudio?
“Ik heb alles gewoon thuis geschreven met mijn vriend, dat is toch fantastisch?! We waren samen in de studio en hij vond als jazzpianist de juiste akkoorden, terwijl ik me vooral richtte op de melodielijnen, het vocale stuk en soms wat gitaar. En ik kon mijn vocals oneindig opnieuw opnemen zonder compromissen. Matt Parad, een producer uit Los Angeles, hielp ons bij de arrangementen. Hij is een hele gewone vent zonder ego die met beide benen op de grond staat. Zo kan het dus ook. De beats van Wanted You to Know en Celebrate komen trouwens van Farhot, de producer die Peace Of Mind en Crazy Sufferin Style op het eerste album maakte.”
Hoe ziet zo’n studiodag eruit? Breng je de kinderen dan naar je ouders om samen de studio in te kunnen?
“Awel, het fijne is…we hebben een nanny [lacht]. De coronatijd zou echt k*t geweest zijn zonder een nanny [lacht]. Ze is gewoon bij ons komen intrekken zodat wij onze ‘9 to 5’ konden doen en dat was gewoon f*cking heerlijk. Wat een luxe-situatie! Ik besef dat echt wel. Anderzijds ben ik als ‘plusmoeder’ van mijn 21ste tot mijn 28ste altijd aan het koken geweest voor twee meisjes dus ik verdien het ook wel om even los van het huishouden te zijn [lacht].
Wat muzikaal gezien opvalt aan Persona: er is minder gitaar aanwezig. Is dat iets wat je bewust meer hebt losgelaten?
“Uh, ja [lacht]. Niet bewust, maar…ja [wordt onderbroken]…
Of hoe beschrijf je zelf de muzikale verandering ten opzichte van Reason of de eerste plaat?
“Joachim heeft veel akkoorden vanuit piano geschreven. Vervolgens vroegen we ons dan steeds af wat dat qua productie nodig had en vaak hoorde ik geen gitaar, punt. Voila.”
Het nummer had het niet nodig?
“Het diende het nummer vaak niet inderdaad. Bovendien ben ik er ook gewoon niet zo goed in. Ik ben tien keer beter in melodieën zoeken. Op Twice A Day zit wel een gitaarslag die welkom was, maar verder heb ik mij echt volledig gefocust op het vocale stuk.”
Dat valt inderdaad ook op. Er staan vocaal sterke tracks op het album, zoals All the Way Down…misschien wel de meest soulvolle track van het album.
“Live is dat nummer gestoord, mensen worden gek. Echt het sleutelmoment middenin de set. We spelen dat met een gitaarsolo van mijn gitarist (Dries Henderickx) en die is ongelofelijk. Je doet je ogen dicht en je denkt dat het Prince is. Ik zweer het.”
Dat is de track met de baslijnen van Marcus Miller. Hebben jullie dat geschreven in de tijd dat jullie samen tourden?
“Nee, dat was echt daarna. We hadden dat nummer gemaakt en gestuurd en hij reageerde met: ‘Finally you do soul!’ Eindelijk laat je eens zien wat je kunt.”
Hoe is het om live een aantal van die vocale tracks achter elkaar te doen? Trekt je stem dat?
“Goede vraag. Mijn stem is eigenlijk nog nooit in zo’n goede conditie geweest als nu. Misschien ook omdat ik niet, zoals met de eerste plaat, een jaar lang vier keer in één week speel. Maar wellicht ook doordat ik nu met meer goesting zing, mijn stem beter gebruik en het beter aankan. En ik word gebackupt door drie waanzinnige zangeressen die het ook kunnen overnemen als het te moeilijk wordt. Mensen vinden dat net zo cool. Doordat ik zelfverzekerder ben durf ik soms ook niet te zingen als ik voel dat mijn stem gaat crashen.”
Mijn stem is eigenlijk nog nooit in zo'n 'good shape' geweest als nu. Misschien ook omdat ik niet, zoals met de eerste plaat, een jaar lang vier keer in één week speel. Maar wellicht ook doordat ik nu met meer goesting zing, mijn stem beter gebruik en het beter aankan. Doordat ik zelfverzekerder ben durf ik soms ook niet te zingen als ik voel dat mijn stem gaat crashen.
Houd je er ook rekening mee bij het schrijven? Je stem evolueert toch over de jaren en je wordt ouder.
“Eigenlijk wel. Het wordt er niet beter op in in de hoogte, het wordt alleen lager beter. Dus als ik voel dat het teveel vraagt van mijn stem, dan kunnen we het ofwel een key lager opnemen ofwel een key lager spelen. This World spelen we nu ook een key lager, omdat dat echt comfortabeler is. Bij het schrijven bedenk ik inderdaad nu al eerder om bijvoorbeeld iets lager in te zingen.”
Welk personage schuilt er achter Karma? Daarin laat je ook duidelijk van je horen.
“De activist. Geschreven in de tijd van de verschrikkelijke Trump en andere domme mensen aan de macht. Ook geschreven uit angst voor de toekomst, denk aan klimaatverandering.”
Er staan trouwens veel mooie samenwerkingen op het album. Welke sprong er voor jou uit?
“Ik ben heel trots op de samenwerking met Mono Neon, de laatste bassist van Prince. En ik vind de samenwerking met Damso op Wanted You to Know heel cool.”
Hoe komen die samenwerkingen tot stand? Gewoon een telefoontje naar artiesten die je zelf uitkiest of gaat dat via je label?
“We maken lijstjes. Joachim, Matt, de A&R van het label en ikzelf. De A&R van het label legt uiteindelijk de contacten, want Ik wil het niet weten als mensen nee zeggen. Dat vind ik te pijnlijk. Dus ik zeg dan: ‘Oké je mag het vragen, maar laat het mij niet weten tenzij ze ja zeggen.’ Heel soms doe ik het zelf. Mono Neon heb ik zelf gevraagd bijvoorbeeld, maar Damso ging weer via het label.”
En Marcus Miller is natuurlijk een verhaal apart. Met hem heb je al vaak samengewerkt.
“Ja, we zijn ‘besties’ [lacht]. Ik ben vlak voor corona mee op tour geweest met de grootste jazzmuzikanten ter wereld. Dat was wel speciaal.”
Ik heb altijd een schuldgevoel of schrik om mij een cultuur toe te eigenen, bijvoorbeeld om soul te zingen als witte vrouw. Marcus Miller heeft mij bevestigd dat het echt volledig oké is als je het goed doet.
Selah Sue bij het Franse Fanzine. Come Together van The Beatles zong ze de afgelopen jaren regelmatig met Marcus Miller op tournee:
Ook uitdagend?
“Ja, want ik heb altijd een schuldgevoel of schrik om mij een cultuur toe te eigenen, bijvoorbeeld om soul te zingen als witte vrouw. Marcus Miller heeft mij bevestigd dat het echt volledig oké is als je het goed doet. Dat was een hele belangrijke stap in mijn aanvaarding om te doen waar je zin in hebt. Zijn toestemming eigenlijk. Van hem en zijn grotendeels zwarte publiek.”
Pak je andere stijlen daardoor ook makkelijker aan? Rap bijvoorbeeld.
“Ja, het geldt eigenlijk voor de toe-eigening van het hele hiphop erfgoed.”
Tot slot. Wat is je favoriete track op Persona?
“Ik wil ze allemaal graag zien en aanvaarden, maar ik vind mijn stem het mooiste op Full of Life. Wanted You to Know is verder een hele coole track en ik ben blij dat we besloten hebben om die als single uit te brengen.”
Selah Sue volgt eindelijk écht haar hart. Een klassiek verhaal over artistieke vrijheid in een commerciële muziekindustrie. Maar eigenlijk vooral over voldoening vinden in je werk. Een inspirerend voorbeeld dat mensen eraan herinnert hun professionele dromen na te jagen, ook als dat moeilijk lijkt.
Of zoals ze het zelf omschrijft: “Op een bepaald moment moest ik, op advies van mijn feministische vriendinnen, echt tegen mijn platenbaas zeggen: suck my balls!”
Eerlijk gezegd verloor ik zelf mijn werkplezier ook al eens, juist toen ik mijn droom achterna ging en in de muziekindustrie ging werken. Uiteindelijk was er niet veel meer over van mijn passie voor muziek. Mensen zoals Sanne motiveren mij altijd om weer op te staan en jezelf opnieuw uit te vinden.
Zo ook al mijn fantastische collega’s bij de Bijenkorf die me meteen vanaf het begin weer positieve energie hebben gegeven in het dagelijkse werk, in het bijzonder Amber Arends en Yentl Vermeulen. Onlangs sprak ik Selah Sue voor een interview. Lees het hele verhaal hierboven.
