10. Breathe
De vaste show-opener tijdens de eerste ‘legs’ van de 360° Tour. De walk-to-stage track Kingdom klinkt eerst, wat een mysterieuze sfeer creëert in het stadion. In het donker verschijnt drummer Larry met spotlight op het podium. De introducerende drumsolo van de track zorgt voor de spanningsopbouw, waar Edge en Adam achtereenvolgend verder opbouwen. Als Bono opkomt wordt de main gitaarriff ingezet, een perfecte aftrap van een gigantische show. Voor de optimale live-beleving van Breathe moet je het stadion in, kijken naar een huis-tuin-en-keuken opname. Terug naar 15 augustus 2009, Wembley Stadium in Londen. De BBC was erbij en nam een audio-opname.
9. Beautiful Day
Een onmisbare klassieker in elke liveshow. Vaak gespeeld in de openingsfase van een concert om de boel goed op te zwepen, iets dat tegelijkertijd de enorme breedte van het U2 repertoire op bijna nonchalante wijze onthult. Zo ook op Live 8 2005. Markant detail: U2 speelde die bewuste 2 juli 2005 ook nog een show van hun eigen Vertigo Tour in Wenen. Het werd naar eigen zeggen ‘niet hun beste show’.
8. Stay (Faraway, So Close)
Na het succes van Achtung Baby verschijnt Zooropa en gaat U2 op tour. De Zoo TV Tour is vernieuwend en de band schrijft hiermee geschiedenis. Ook Stay (Faraway, So Close) staat op Zooropa en wordt vaak gespeeld. In Sydney spelen ze de versie die het meest lijkt op de albumversie en later voorgoed door een akoestische versie zal worden vervangen.
7. No Line On The Horizon
Een ondergewaardeerde track die live zeker een extra dimensie heeft. Bono speelt mee op gitaar, regelmatig toegelachen door Adam en Edge. No Line On The Horizon klinkt heerlijk ruig, afgewisseld met hoge noten van Bono. Deze versie uit 2009 is in Sheffield opgenomen en uitgebracht op de compilatie U22.
6. I Still Haven't Found What I'm Looking For
De ultieme meezinger in de U2 set is I Still Haven’t Found What I’m Looking For. Vooral in grote stadions komt de galmende echo van dit nummer goed tot zijn recht. Het klinkt al snel groots, zeker met een luid meezingend publiek. Deze Milanese versie, opgenomen in San Siro tijdens de Vertigo Tour, geeft je een moment van kippenvel.
5. When Love Comes To Town
1989. U2 voor het eerst de grootste band ter wereld. Amerikaanse invloeden. Samen met niemand minder dan B.B. King een track maken. Het resulteert in When Love Comes To Town, een krachtige rocksong met nonchalante blues. De Rattle and Hum concertfilm vertelt het verhaal.
4. I Will Follow
Het moment waarop het tempo opgevoerd wordt in de show is het moment waarop I Will Follow klinkt. Het is zeker meer dan enkel de openingstrack van het debuutalbum Boy.
3. Out of Control
De kracht van eenvoud, daar staat U2 bekend om. Op Out Of Control is dat terug te horen. Niet voor niets blijft deze track in alle jaren onversleten klinken in de shows van alle grote tours. De track uit 1980, tevens de eerste single van U2, kunnen ze dan ook zonder te repeteren live spelen. Zo ook op de langverwachte Glastonbury show in 2011.
2. Every Breaking Wave
Misschien wel één van de minst zeggende studiotracks op één van de minst zeggende studioplaten van U2. Every Breaking Wave mag op de plaat dan overgeproduceerd en hopeloos mainstream klinken, live komt het terug tot de essentie met een waanzinnig sterke vocale partij van Bono. 10 jaar eerder had hij het niet gekund met zijn doorrookte stem, maar tijdens de MTV EMA’s verrast hij op 55-jarige leeftijd menig criticus met zijn stem. Beter dan ooit tevoren, ook al is het alsnog naar lucht happen door de maximale prestatiedrang van de Ierse frontman.
1. Where The Streets Have No Name
Bijna elke U2-fan zal zonder twijfel op deze vraag antwoorden. “The moment when God walks into the room”, aldus The Edge. Where The Streets Have No Name wordt vaak als laatste nummer gespeeld voor de toegift en geeft menig toeschouwer een magische beleving vol energie en vreugde. Alle lichten gaan aan en de ontlading is voelbaar.
Het nummer zorgt live vaak voor verbinding. Zo ook bij de halftime show van de Super Bowl in 2002. Tijdens de intro worden alle namen van de slachtoffers van de aanslagen op 11 september 2001 geprojecteerd. Het publiek laat van zich horen en omarmt het moment, zeker als Bono bij de slotnoten de Amerikaanse vlag in zijn jasje laat zien.
Meestal is het Bono die het publiek op sleeptouw neemt door een rondje te rennen, op de versterkers te gaan staan of het nummer op melodramatische manier in te luiden. All I Want Is You into Where The Streets Have No Name is misschien wel de bekendste overgang naar de zo geliefde openingstrack van The Joshua Tree, bekend van de wereldberoemde shows bij Slane Castle als onderdeel van de Elevation Tour in 2001. Maar ook Amazing Grace into Where The Streets Have No Name is een vaste waarde tijdens de 360° Tour.
