Op het scherm achter het podium duikt in een maanlandschap een futuristische nederzetting op met witte huisjes. Binnen zit een robotachtig mannetje/stripfiguurtje – Stromae’s avatar, type wetenschapper – in een laboratorium te werken. Aan de muur een kaart. Het rode stipje in dit animatiefilmpje, een van de velen vanavond, is AFAS Live. Het rode stipje zijn wij.
Het ‘yeah yeah’ van Invaincu (openingstrack van het album, over hoe de geestelijke crisis hem er niet onder heeft gekregen) weerklinkt. De echte Stromae – zwarte broek, wit overhemd met golvend kraag – staat met zijn band op podium. De opstelling doet aan Kraftwerk denken. Stromae en zijn vier muzikanten elk achter een lessenaar, waarbinnen waarschijnlijk synthesizers schuilgaan, en naar later zal blijken, percussie. Ook Stromae zien we druk trommelen.
Vrij snel zal hij zijn kwetsbare gewone-mens-kant met ons delen. Ontwapenend ook: ‘Goedenavond Amsterdam, ik ben een beetje nerveus.’ De aimabele entertainer pur sang legt ons de spelregels van deze avant-première uit. Vanavond is geen gewoon concert, maar een try-out in de aanloop van zijn wereldtournee die deze lente in de VS start en een opwarmer voor zijn nieuwe album.
Hij belooft ons nieuwe nummers die we voor een groot deel nog niet kennen en ouder reeds bekend werk. Tot deze laatste categorie behoren vanavond Stromae-classics als Papaoutai, Quand C’est (over kanker, tegen een sinister zwart wit decor), Formidable, Tous Les Mêmes en Alors On Danse. Formidable krijgt een geweldige uitvoering en vormt een ‘chanson’-blok met L’Enfer, zijn recente nummer over depressie, burn-out en suïcidale gedachten (achtergrond: brandend lava).
Papaoutai, Tous Les Mêmes (lang uitgesponnen stamp-beatparty) en Alors On Danse zijn er voor het betere dansen en deinen. Bij Santé komt Stromae’s avatar op het grote scherm uitvoerig en aanstekelijk dansles geven. In de verbluffende ritmische souplese van de maestro herkennen we Afrikaanse dans en flamenco en de pogo, wat een danser is die man.
In zijn nieuwe muziek horen we – Studio Brussel diagnosticeert het mooi – ‘oosterse klanken, Zuid-Amerikaanse invloeden, Afrikaanse toetsen én kerkorgels.’ Wereldmuziek en Europees (electronische beats/dance, chanson en een vleug klassiek), dokteren we zelf. De nog niet genoemde nieuwe nummers zijn Fils De Joie, Mauvaise Journée, Bonne Journée en Mon Amour – in een a capella-versie, waarmee hij na een ruim uur bij wijze van toegift samen met zijn bandgenoten afscheid neemt.
Onderweg hebben we kennis gemaakt met een robothondje, dat de outfit voor Papaoutai komt brengen (‘My wardrobe assistent’) en kunnen constateren dat een rijdende sofa/fauteuil op rolletjes een belangrijk attribuut is in dit energieke, intense optreden waar de joie de vivre constant van af spat.
